Ankara’nın ışıl ışıl sokaklarında bir pavyon sahnesinde Edalı adını alarak var olmaya çalışan Melek,  yalnızca itiraflar değil, öfkenin, hayal kırıklıklarının ve hesaplaşmanın tam ortasında kendi hikayesini anlatmak için sahneye çıkıyor.

“Seyirciye cilvesiyle gülümseyen bu kadın, çocuk yaşta işlediği bir cinayetin gölgesinden her darbeyle yeniden doğmuş kahkahalarla, inatla ve sahne ışıkları altında dimdik durarak karşılık vermiş. Şimdi anlatacakları, izleyeni yalnızca dinlemeye değil, görmeye, hissetmeye ve yüzleşmeye çağırıyor. Peki, ışıklar söndüğünde geriye ne kalacak?”